-
Wspieramy działalność chóralną
- Language / язык
Partnerzy: 
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Dzisiaj jest:29 Apr, 2024 Wybrana data: 29 Apr, 2024 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Chansons
Od czasu, kiedy zainteresowałem się kulturą renesansu zastanawiałem się: jaka muzyka mogła towarzyszyć dworskim rozrywkom? Oczywiście, na potrzeby oficjalnych przyjęć pałacowych powstało mnóstwo instrumentalnej muzyki tanecznej — te wszystkie pawany, gagliardy, alemany, basse danses, w takt których dostojne damy i dworzanie podrygiwali, przytupywali, składali sobie konwencjonalne i nieco wymuszone ukłony, ale... pod tą maską napuszoności i sztuczności dworskiej etykiety musieli się przecież skrywać także zwykli ludzie „z krwi i kości”, w których żyłach tętniła czerwona (wysokoprocentowa ;) a nie błękitna ciecz. Czy naprawdę, podczas swobodnych biesiad, będąc na niezłym rauszu, przy stołach uginających się od tłustych baranów, przepiórek, kapłonów, egzotycznych owoców i karafek przedniego burgunda, mizdrząc się do siebie wysłuchiwali jedynie „muzyki wysokiej” — tych wysublimowanych, polifonicznych chansons flamandzkich mistrzów, opiewających miłość doskonałą?
Johan Huizinga w Jesieni średniowiecza pisał:
„Francusko-burgundzka kultura schyłku średniowiecza zalicza się do tych kultur, w których przepych chciałby zepchnąć na dalszy plan piękno... Każdy przypomina sobie opisy uroczystości urządzanych przez dwór burgundzki, np. bankietu w Lille w 1454 roku, gdzie goście przy wniesionym bażancie składają śluby wyruszenia na krucjatę przeciwko Turkom... Nic nie jest w naszym odczuciu bardziej odległe od spokojnej świętości ołtarzy z Gandawy czy z Lowanium niż te przejawy barbarzyńskiej okazałości książęcej”.
Jak się po czasie przekonałem, odczuwany przeze mnie rozdźwięk pomiędzy skupioną wyrazowo polifonią franko-flamandzkich pieśni a wyobrażoną sytuacją swobodnej zabawy, wynikał nie tylko z kwestii doboru repertuaru (zamiast pawan — chłopskie branle, zamiast „marmurowych” arcydzieł — proste zwrotkowe villanelle, pijackie kanony i dowcipne chansons ilustracyjne), ale także ze stonowanych wyrazowo chóralnych interpretacji, jakich wcześniej słuchałem. Prawdziwym odkryciem, które wywróciło do góry nogami moje wyobrażenia o świeckiej muzyce renesansu, stały się nagrania Ensemble Clément Janequin pod wodzą Dominique’a Visse’a. Wykonywane przez nich francuskie chansons nagle ożyły, puste dotąd ligatury wypełniły się lepką czerwoną cieczą, menzury zaczęły oddychać, spłowiałe barwy nabrały rumieńców, stłumione uczucia eksplodowały, a żart stał się rubaszny.
Od dawna kusiło nas, aby zmierzyć się z tym repertuarem. Okazja nadarzyła się właśnie teraz, kiedy to za pośrednictwem internetu nawiązałem kontakt z lutnistką Magdą Tomsińską, którą los pokierował aż za ocean, do Kanady. Wspólnie z dwiema przyjaciółkami założyła tam renesansowy consort pod nazwą Greensleaves i z powodzeniem popularyzuje polską muzykę (w 2009 roku nagrali płytę z tańcami i pieśniami z tzw. Rękopisu połockiego). Korzystając z jej wakacyjnego pobytu w Polsce postanowiliśmy nagrać wspólną płytę z francuskimi chansons. Do tego projektu wyselekcjonowaliśmy bardzo różnorodny wyrazowo i tematycznie zbiór utworów. Większość z nich jest doskonale znana słuchaczom i zyskała status nieoficjalnych renesansowych przebojów. Znajdziecie tu Państwo zarówno piosenki zabarwione iście gargantuicznym humorem (np. Je ne menge point de porc), pieśni biesiadne (Tourdion), utwory z podtekstem erotycznym (Mon amy m’avoit promis, En entrant en ung jardin), jak i pieśni bardziej liryczne (Je n’ay point plus, Dont vient cela), a wszystko to przeplatają żywe lutniowe tańce, kreujące atmosferę beztroskiej renesansowej uczty.
PREMIERA w popularnych serwisach streamingowych:
Spotify, Apple Music, Tidal, Deezer, YouTube Music, Amazon Music i in.
Komentarze